Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
M, V of ?
Trans man? Trans vrouw? Wie zijn we? Wat is onze identiteit? Als individu of als groep? Willen we wel zichtbaar zijn als trans personen? Of is het onze wens om op te gaan in de massa en onzichtbaar te blijven?
Verloochenen we dan niet wie we werkelijk zijn? Of maakt het allemaal niet zoveel uit hoe wij onszelf benoemen? Zolang we ons maar goed voelen in ons vel. Zolang we maar enigszins gelukkig zijn.
Misschien is het een gezond overlevingsmechanisme om niet te willen opvallen? Een afwijkend uiterlijk cultiveren kan een succesvolle strategie lijken om hoog te scoren op een Eurovisiesongfestival. Maar in de praktijktest van elke dag is het allicht veiliger om te kiezen voor een low profile streetwise look. Dit om het risico te beperken beschimpt, bespot of vernederd te worden. Of zelfs erger, gemolesteerd of aangerand te worden.
Worden we als transgenders misschien wel door de meerderheid getolereerd, maar voelen we ons slechts door enkelingen werkelijk gekoesterd en aanvaard?
Dan verkiezen we nog liever het licht dysthyme gevoel er niet helemaal bij te horen. Waar je toch op zijn minst overal vrij te kunnen bewegen als een schijnbaar normale man of vrouw. Zich succesvol uiten op een podium is één ding, maar er niet af te kunnen stappen is iets volslagen anders.
Altijd en overal geconfronteerd worden met het label ‘trans’? Alsof alles daarmee verklaard en gezegd is? Wie is er trots en sterk genoeg om dit etiket, deze geuzennaam met zelfvertrouwen uit te dragen? Of durven we dit niet aan? Meer nog, voelen we er ons zelfs door tekortgedaan?
Worden we als transgenders misschien wel door de meerderheid getolereerd, maar voelen we ons slechts door enkelingen werkelijk gekoesterd en aanvaard?
Kruipen we liever in onze schelp terug? Hebben we liever dat ons diepste verdriet onzichtbaar blijft? Te weten, dat we nooit ten volle zullen zijn, wie wij werkelijk hadden willen worden. Maar we hoeven geen voyeurs in ons hart. Je hoort mij niet beweren dat wij als trans personen niet gelukkig kunnen zijn. Maar misschien
is het wel moeilijker.
As every soldier knows, if you want to survive, you have to learn to hide. So far I was lucky, I haven’t been shot. I am living in peaceful times
Elke mens voelt de natuurlijke behoefte om een eigen, persoonlijke identiteit te ontwikkelen. Die erkend en aanvaard wordt door de anderen om ons heen. We willen tot een groep behoren van gelijkgezinden. En als buitenbeentje is dit minder evident.
Dit is ons grote dilemma. We hebben er niet voor gekozen om anders te zijn, maar we kunnen het ook niet verhinderen. Want we kunnen alleen onszelf zijn, zelfs al hadden we het liever anders gewild.
Met het ‘eigen ik’ in het reine komen is een moeizaam psychologisch proces. Maar zelfaanvaarding is niet voldoende. We willen ons ook aanvaard weten door onze omgeving. Maar dit gaat niet vanzelf. Dit vergt een bijna permanente extra alertheid van ons. Het is een levenslange inspanning om überhaupt ergens bij te horen.
As every soldier knows, if you want to survive, you have to learn to hide. So far I was lucky, I haven’t been shot. I am living in peaceful times.
Piya Deseure is geboren in Ieper. Ze studeerde geografie en werkte in de industrie. Piya is actief lid van verscheidene trans- genderorganisaties en schrijft ook regelmatig gedichten.
Eigen verslaggeving