Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
Zonnige groeten uit Heteroland
Postkaartje. Een eiland in de zon. Ochtend. De kleinkinderen van de pensioneigenaar spelen tussen de ontbijttafels. Zodra de vissersboot aanlegt, onderbreken de jongens hun partijtje voetbal en stormen de kade op. Even later poseren de kleuters voor papa’s iPhone trots met een gigantische langoest en een grote baars: jong geleerd is oud gedaan. Hun zusje maakt intussen stilletjes haar kralenketting af.
Middag. Jongens die bol staan van testosteron buitelen van de rotsen af in een poging de meisjes op het strand te imponeren. Met kleine bootjes komt een nieuwe lading jeugd aanvaren: de jongens aan het roer, de meisjes in zeemeerminpose op de voorplecht. Avond. In het restaurant naast ons pension wordt een bruiloft gevierd: jongens in veel te warme, gehuurde smokingjasjes begeleiden meisjes in korte jurkjes naar de feestdis. Ook de terrassen op de kade vullen zich met koppels: licht grijzende heren proeven de wijn voor van dames met zonnebrillen in hun haar. Wij hebben al gegeten en ons met een sigaar op ons balkon verschanst. Langzaam deemstert het licht weg: l’heure bleue breekt aan. De best men van de Amerikaanse bruidegom steken lange speeches af over zijn veroveringen in het verleden; even later spreekt het bruidsmeisje over love at first sight. Aan de kade meert een bootje aan: ongetwijfeld gehuurd, want meneer worstelt eindeloos met het meertouw, waarbij hij de aanwijzingen van zijn vrouw, die op haar smartphone de handleiding voor mastworpen bekijkt, straal negeert. Geamuseerd buigen we ons voorover om hun geklungel gade te slaan, en kijk: op het balkon onder het onze probeert een man van middelbare leeftijd zijn vrouw ertoe te bewegen met hem de liefde te bedrijven. Zij, niet geheel overtuigd, kijkt naar de baai beneden, waar de bruiloftsgasten dansen. Centimeter per centimeter verdwijnt zijn hand onder haar rokken; boven de bergrug kruipt de maan meter per meter omhoog. En dan, net als de zanger van het coverbandje no woman no cry inzet, en de schipper-voor-één-dag voor de zesde keer terugkeert om te controleren of zijn boot er nog ligt, verdwijnt de minnaar met zijn hoofd onder de rok van zijn vrouw.
Nu pas besef ik wat ik al de hele dag zie zonder het te zien. We zijn op vakantie in Heteroland. Waar alles, maar dan ook alles, gender-gesegregeerd is. Ik vergeet het altijd weer, hoe sterk de m/v-rolpatronen nog steeds zijn. En hoe bevrijdend het is dat ik die zelf heb kunnen doorbreken, omdat ik toch in geen enkel hok paste. Geen wonder dat LGBTQ’s zoveel weerstand oproepen, bij burgers, religies en regimes. Gewend om alles in vraag te stellen, zijn we altijd een mogelijk element van maatschappelijke subversie. Activisme. Tegenstand. Geen wonder dat genderqueers, intergenders en transgenders op zoveel agressie stoten, meer nog dan holebi’s. Wie uit het voor hem/haar voorziene hok stapt, brengt de maatschappelijke orde in gevaar. Daarom worden gendertraitors zo vaak vervolgd: omdat ze, alleen al door te zijn wie ze zijn, het binaire m/v-patroon in vraag stellen waarop zowat de hele wereldorde is gebouwd.
We zijn, bedenk ik, terwijl ik een laatste trekje neem van de sigaar en naar het oranje puntje kijk dat opgloeit tegen de nachtelijke hemel, een vleesgeworden vraagteken. Een open vraag. Een aanzet van een andere, vrijere orde. Is er een mooier lot denkbaar?
Gaea Schoeters is journalist, scenarist en auteur. Deze column verscheen ook in ZiZo 144. Je kan een gratis exemplaar van ZiZo meenemen in onze afhaalpunten. Of neem een abonnement, dan krijg je het nummer toegestuurd.
Eigen verslaggeving