Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
RECENSIE | Mamma Mia 2: met een glimlach om de lippen
Mamma Mia is niet alleen een van de succesvolste musicals ooit, het is ook één van de meest commerciële successen van het witte doek. Natuurlijk moest daar een vervolg op komen, ook al bleek dat wat langer te duren dan verwacht. Want natuurlijk heeft ABBA meer liedjes opgenomen dan de zeventien die in de film voorkwamen, of zelfs de tweeëntwintig van de oorspronkelijke West Endmusical.
Toen de soundtrack van de eerste film uitkwam, zag ik niet meteen het nut ervan in. In tegenstelling tot de soundtracks van de theaterversies, waar de nummers ingekort en/of begeleid waren van de bindteksten, kozen Benny en Björn ervoor om de liedjes in hun geheel op te nemen. Tot overmaat van ramp produceten ze het geheel vlekkeloos als een ABBA-album, zodat het eindproduct nog het meest klonk als een karaokeversie van Gold. Meryl Streep en Amanda Seyfried acteerden zingend behoorlijk, maar konden niet verhinderen dat de luisteraar vooral ging verlangen naar de hemelse stemmen van Agnetha en Frida.
Aanstekelijk
Voor Mamma Mia- here we go again zat Benny Andersson alleen achter de knoppen en dat blijkt een meesterlijke zet. De vriendelijke baard coachte ook de acteurs. De muzikale expressies van Pierce Brosnan werden tot een minimum herleid en Colin Firth werd zelfs helemaal het zwijgen opgelegd. Oef en dubbel oef.
De grote ontdekking, zowel in de film als op de plaat, is Lily James. Haar timbre is natuurlijk en aangenaam, haar enthousiasme aanstekelijk. Je kan niet anders dan met een glimlach luisteren naar haar interpretaties van Mamma Mia en Why Did It Have To Be Me. In I Have A Dream steekt ze, ondersteund door Griekse bouzoukis, zelfs Amanda Seyfried naar de kroon. Deze werkt zich dan weer probleemloos door One Of Us en I’ve Been Waiting For You. Zelfs Christine Baranski en Julie Walters klinken door de uitstekende coaching en productie van Benny goed in Angeleyes.
In je ziel
En ja, net zoals in de film is My Love, My Life op plaat het hoogtepunt. James, Seyfried en Streep weten je ziel te raken in deze ballade die (in deze versie) de eeuwige band tussen moeder en dochter bejubelt. Het was een juiste keuze om te gaan voor de naakte orkestratie gebaseerd op de versie van Benny Anderssons Piano van vorig jaar, eerder dan de originele ABBA-versie. En ja, Streep haalt de hoge noot op het einde. Kippenvel.
De versie die Cher van Fernando brengt is inmiddels gekend. Het klinkt alsof het nummer altijd al in haar repertoire voorkwam.
Het album sluit af met The Day Before You Came. Waarom is niet helemaal duidelijk. Het komt immers niet in de film voor. Misschien wou Benny iets teruggeven voor de beperkte rol van Meryl Streep? Het is bekend dat Benny & Björn het altijd jammer hebben gevonden dat ze Agnetha indertijd vroegen om het ingehouden te zingen, ‘als een heel gewone vrouw’. In deze versie, die qua arrangement ook teruggrijpt naar de Piano-versie, mag Streep wel al haar talenten uit de kast halen. Het resultaat is bijzonder. De woorden ‘definitieve’ en ‘versie’ komen in me op, maar gezien dit nummer mijn all-time favorite van ABBA is, durf ik ze niet achter elkaar te zetten. Hou het maar op ‘de beste cover ooit’.
Deel drie
De soundtrack van Mamma Mia – Here We Go Again heeft dus wel degelijk recht op bestaan. My Love My Life en The Day Before You Came alleen al verantwoorden de aanschaf ervan; bij de rest van de nummers heb je op zijn minst een glimlach rond de lippen.
Is het nu wachten op een deel drie? Verhaalsgewijs is er nog zoveel mogelijk: wat is er echt gebeurd tussen Ruby en Fernando? Wie was Donna’s vader? En vooral: hoe kwam Donna aan haar einde? ABBA heeft nog genoeg liedjes die dat verhaal zouden kunnen vertellen: Elaine, If It Wasn’t For The Nights, The King Has Lost His Crown, One Man, One Woman, … om maar meteen enkele vergeten prijsbeesten te noemen. Zomaar, uit de losse pols… Just Like That…
Eigen verslaggeving