Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
Cinema kan een brug zijn tussen je eigen wereld en de wereld van een ander
Disobedience is de laatste nieuwe van Chileense revelatie Sebástian Lelio, wiens Una Mujer Fantastica eerder dit jaar in de prijzen viel op de Oscars, waar hij de Oscar voor ‘Beste Buitenlandse film’ won. Disobedience ging vorig jaar in september al in première op het Filmfestival van Toronto, maar vanaf deze week kan je hem ook al in de Belgische zalen bekijken.
ZiZo-magazine sprak met Lelio over zijn nieuwste prent, dat meteen ook zijn Engelstalig debuut is met een sterrencast (met Rachel Weisz, Rachel McAdams en Alessandro Nivola)
We zien duidelijk een terugkerend patroon in je werk, want zowel bij Una Mujer Fantastica als bij Disobedience en Gloria zien we complexe vrouwelijke rollen. Is er een reden waarom je graag verhaalt over vrouwen?
"Ik kan niet ontkennen dat ik een voorliefde heb voor sterke, fascinerende vrouwelijke personages. Ik hou ervan om individuen die zich op het randje van de samenleving bevinden, net in de spotlights te zetten. In Gloria was dat Gloria, een vrouw van middelbare leeftijd, in Una Mujer Fantastica was dat Marina, een transgendervrouw en in Disobedience zijn dat Ronit en Esti, twee vrouwen uit de Joods-orthodoxe gemeenschap die verliefd worden op elkaar."
"Ik hou ervan om deze vrouwen te tonen vanuit elk mogelijk standpunt en om hen onder druk te zetten. Ik laat hen zich afzetten tegen de status quo, tegen de ideeën van hoe het leven zou moéten zijn en ik vind het uiterst fascinerend hoe personages daarop reageren. Ik hou van het rebelse kantje van mensen wanneer ze uiteindelijk beseffen dat ze niets ‘moeten’ en vrij zijn hun eigen keuzes te maken. "
Andere films over lesbische relaties zoals La Vie d’Adèle worden vaak bekritiseerd door hun pornografische seksscènes die dan overduidelijk door een (hetero)man zijn geregisseerd. Wilde jij het bewust anders aanpakken in Disobedience?
"De liefdesscène van Disobedience is eigenlijk het hart van de film. Ik ben daar wel mee bezig geweest, ja. Hoe creëer je iets erotisch in een maatschappij waarin porno zo ‘normaal’ is geworden en waarin we eigenlijk afgestompt zijn als het gaat om seks? Ik wilde een zeer erotisch geladen scène maken zonder al te veel naakt, want ik wilde de focus houden op Ronit en Esti: op hun gezichten, op hun uitdrukkingen en op hun intimiteit. Dat was best een uitdaging en ik heb die aanpak ook doorgezet in de rest van de film."
Waarom vond je die private en mysterieuze sfeer van de Joods-orthodoxe gemeenschap in Londen zo’n goede achtergrond voor Disobedience?
"Ik had geluk met mijn bronmateriaal (Disobedience is een boekadaptatie van de gelijknamige roman geschreven door Naomi Alderman, auteur van o.a. The Power, red.). Zoals ik al zei vind ik het razend interessant om personages tot het uiterste te pushen. Een lesbische affaire in een traditioneel, mannelijk regime is daar natuurlijk ideaal voor."
In hoeverre wilde je dat Disobedience een statement werd voor de LGBT+ beweging?
"Als filmmaker ben ik niet vanuit een politiek of sociaal geëngageerd standpunt begonnen aan Disobedience. Ik ben in eerste plaats een cineast en ik ben vooral geïnteresseerd in personages en gebeurtenissen die zich ver buiten mijn eigen leefwereld bevinden. Cinema kan dan een brug zijn tussen je eigen leefwereld en de wereld van een ander en helpt je om anderen meer te begrijpen. De LGBT+ gemeenschap ligt nauw aan mijn hart, maar het was niet de bedoeling om van Disobedience een LGBT+ statement te maken. Als de film met open armen wordt ontvangen door de gemeenschap, dan vind ik dat natuurlijk geweldig. Dat zag ik bijvoorbeeld eerder al gebeuren bij Una Mujer Fantastica."
Eigen verslaggeving