Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
opiniestuk
Brief aan Bo
In 1982 leerde Herman Van Goethem, rector van de Universiteit Antwerpen, Boudewijn kennen. Een markant student die hem altijd is bijgebleven. Sprakeloos en ontroerd maakte hij vorige week kennis met Bo, hij schreef haar onderstaande brief.
Beste Bo,
Ik herinner me nog hoe jij rond 1982 aan de universiteit aanbelandde om er, na een wat aarzelend parcours, uiteindelijk Romaanse te studeren. ‘Boudewijn’ was toen ‘Baudouin’, jawel.
Zovele jaren later weet ik dat als het meezit, transgenders en holebi’s in hun persoonlijkheid de sterktes van twee geslachten kunnen combineren. M/V wordt dan M+V. Je bent me onder de zovele studenten bijgebleven. Dat heeft wellicht te maken met die bijzondere combinatie die je toen al ‘Bo’ deed zijn. Al droeg je gewone jongenskledij.
Anno 1982 wist ik niets af van transgenders. Andere tijden…. In die jaren zwoegde ik als assistent in de Rechten op mijn doctoraat, over de geschiedenis van de rechtspraak. Haarscherp herinner ik me een correctioneel dossier uit 1910 in het Rijksarchief van Beveren-Waas. Er viel een foto uit, pats op de grond. Een opname op karton, zoals ik die kende uit oude familiealbums. Een mooie dame met weelderige hoed, bloemen en fruit incluis, keek trots de lens in.
Belle époque? Nee, het was geen mooie tijd. De strafdossiers lieten me een rauwe wereld zien die minstens even gewelddadig was als nu. Dit dossier ging over een man die zich als vrouw kleedde en aan een marktkraam slaags geraakte met visvrouwen, of wat dan ook. Tussen de kijvende hellevegen had een van hen plots een pruik vast! Consternatie alom. De politie werd ontboden, en die vond er niet beter op dan het sujet in de gevangenis te gooien. Haar naam ben ik vergeten, laten we houden bij René(e).
De procureur des Konings wist niet wat te doen. Dit viel niet onder de wetgeving op vermommingen. Dan maar ‘slagen en verwondingen’? René(e), risée van de gevangenis, bleef opgesloten
René(e) nam pen en papier en schreef de procureur-generaal brief na brief, in dat mooie krullende vrouwenhandschrift van de belle époque. Met open mond zat ik te lezen. René(e) schreeuwde het uit, "Ik zit in een verkeerd lichaam!" Er was nog geen wereld waarin je dit onder woorden kon brengen, geen reportage die dit kon laten zien. Maar René(e) bracht het haarscherp onder woorden, in snedige scherp krullende taal, heftig onderstreept.
Beste Bo,
Jij en ik, we hadden eertijds college van pater Libert Vander Kerken. Een wijze en gesloten man die verrassend mooie boeken schreef, zoals ‘Mensen willen gelukkig zijn’. Sprakeloos en ontroerd zag ik je schitterende VTM-reportage. Wat ben ik blij voor jou en zovele anderen, m/v/x. Het is een voorrecht te kunnen opgroeien in de wereld vandaag. Mijn diepe respect voor de manier waarop je ‘warme gezin’ hiermee wil omgaan. Ik wens jullie behouden vaart en veel geluk.
Het rolmodel dat je wil opnemen zal mischien als een tsunami over jullie rollen. Ik geloof en hoop dat er voldoende mediawijsheid in België is om met discrete finesse toe te kijken op dat wat die student(e) Romaanse van weleer nu samen met zijn vrouw en twee kinderen neerzet.
Wat met René(e) gebeurd is weet ik niet meer. Misschien gaan we ooit samen naar dit dossier op zoek. In een reportage over andere tijden. Die, zo hoop ik, voorgoed voorbij zijn.
Hartelijke groet, en grote dank.
Herman
Deze brief verscheen eerder ook al in Gazet van Antwerpen.
Bron:
Eigen verslaggeving
Lees meer over:
Gerelateerd nieuws: