Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
RECENSIE | Sam Smith: een oude ziel met een gebroken hart
Het kan niet gemakkelijk geweest zijn, een opvolger bedenken voor een debuutplaat die zo succesvol was. Sam Smith maakte met ‘In The Lonely Hour’ een goudeerlijke plaat waarin iedere jonge en minder jonge homo zich meteen herkende.
De eenzaamheid van het opgroeien als homo in een grootstad, de radeloosheid na een korte wip die meer kon betekenen, het stille doodgaan na het beëindigen van een relatie… Smith bezong het met een trieste tremolo in zijn soulvolle falsetstem. Het werd een wereldsucces en voor ZiZo de plaat van 2014.
Inmiddels is de ongelukkige homo opgegroeid tot een goedlachse, succesvolle en gerestylede powergay met zowat elke prijs onder de arm die er gewonnen kon worden, van de Brits over de Grammy’s tot de Oscars… Het leek dan ook onwaarschijnlijk dat hij opnieuw een weemoedige soulplaat zou kunnen maken zonder in te boeten aan geloofwaardigheid.
En toch, en toch…
Naar eigen zeggen greep Smith terug naar de moeilijke momenten van zijn vorige relaties om er inspiratie op te doen voor opnieuw trieste liedjes over scheefgelopen relaties. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet meteen onder de indruk was van de voorloper van het album, de single ‘ ‘Too Good At Goodbyes’. Maar mijn vrees bleek ongegrond.
Gospelkoor
Toegegeven, het hele album klinkt gestroomlijnder en minder naïef dan de voorganger. Er werden duidelijk kosten noch moeite gespaard om ervoor te zorgen dat ook dit album enkele miljoenen keren over de toonbank zal gaan. Maar het genie zit in de details. Zo leek het haast onvermijdelijk dat er een gospelkoor zou mogen aanrukken, maar het dient gezegd dat er slechts mondjesmaat gebruik van wordt gemaakt. Zelfs in nummers als ‘Pray’ en ‘HIM’, beide met een spirituele inslag, is het koor nooit meer dan ondersteunend en zeker niet dominerend. ‘HIM’ is trouwens een schitterende ballade over de innerlijke tweestrijd die een jonge homo ervaart tussen zijn seksuele geaardheid en zijn geloof.
Het was misschien niet slim om ‘Midnight Train’ te kiezen als titel voor een nieuw soulnummer, zeker niet als het drumpatroon ook nog eens lijkt op dat van ‘Midnight Train To Georgia’ (1973) van Gladys Knight & the Pips. Het gevaar is niet dat Smith niet genoeg soul zou hebben om de vergelijking te weerstaan, wel het feit dat de melodie wel heel dicht heeft gelegen naast ‘Creep’ (1993) van Radiohead. Ondanks alles maakt Smiths inleving alle vergelijkingen overbodig.
Amy Winehouse
Het is diezelfde inleving die van hem eerder een mannelijke Amy Winehouse maakt dan de tegenhanger van Adele. Je voelt de geest van Winehouse zich roeren als een tornado in verschillende nummers. Nee, vrolijk zijn de meeste nummers niet, hoe je het ook bekijkt. “Why’d you have to fill my heart with sorrow?”, huilt hij met zijn vloeren falset in ‘Baby, You Make Me Crazy’. In ‘Nothing Left For You’ toont hij zich woedend, wat in Smiths songs zelden gebeurt. Die oprechtheid maakte van ‘I’ve Told You Now’ ook al een hoogtepunt op zijn debuutplaat. ‘One Last Song’ maakt voor eens en altijd komaf met de man die verantwoordelijk was voor de hartzeer die de inspiratie was voor het album ‘In The Lonely Hour’.
Sam Smith is een oude ziel met een hart dat snel breekt. Zijn stem en de manier waarop hij dat instrument bespeelt, zijn zo uniek dat hij zelfs het weerbericht zou kunnen inzingen en mensen ermee tot tranen toe zou kunnen bewegen. Gelukkig gebruikt hij ze nog steeds voor het maken van prima albums. ‘The Thrill Of It All’ is dan misschien iets minder verrassend dan zijn debuut, het is nog steeds een album dat terecht de weg zal vinden naar de harten van miljoenen mensen.
Eigen verslaggeving