Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
De beste LGBT+ platen van 2018: Chris, Years & Years, Troye Sivan en veel meer
Heupwiegend en vingerknippend stak de redactie weer eens de koppen bij elkaar om de beste LGBT+ gerelateerde platen voor jou te kiezen. Dua Lipa mag dan de hitlijsten gedomineerd hebben in 2018, eigenzinnig en koppig als we zijn, kiezen we resoluut voor ander werk.
1. Christine & the Queens - Chris
Heloïse Letissier heeft met haar tweede plaat alle reserves laten vallen. Ze rekent af met alle gendergebonden vooroordelen, out zich als queer en laat zich vooral nog Chris noemen, want dat staat meer macho. De muziek is funk-pop met zijn wortels in de eighties die bol staat van de geilheid. “Que’est-ce qu’une femme doit faire pour follarse?” (Follarse), dat soort teksten, dus. Maar ook getuigenissen van hoe een vrouw zich tegenwoordig voelt op straat (La Marcheuse). De heupschuddende samenwerking met Daft Funk (Damn, dis-moi) is zelfs niet het beste nummer van het album! Heloïse is een stoer genderbender queer rolmodel geworden. Een die we graag in onze armen sluiten.
2. Troye Sivan - Bloom
Sinds zijn bejubelde debuut Blue Neighbourhood is Troye Sivan uitgegroeid tot een onvervalste wereldster. Hij stond onafgebroken ook in onze hitlijsten. Het vreemde voor een mainstream artiest is dat hij op zijn tweede plaat nog minder een blad voor de mond neemt dan op zijn eerste. Seventeen gaat over het daten via Grindr toen hij, inderdaad, amper zeventien was. Bloom verhaalt hoe hij voor de eerste keer bottom was. My My My! bejubelt onbeschaamd onbegrensde geilheid. Dat alles op een opgewekte en aanstekelijke elektrodancebeat. Zijn breekbare kant laat hij zien in The Good Side, een eenvoudige ballade waarin hij mijmert hoe hij zijn vorig vriendje heeft bedrogen. Pop met inhoud.
3. Years & Years - Palo Santo
Olly Alexander van Years & Years groeide in een mum van tijd uit tot een sekssymbool onder de twinkies en woordvoerder voor LGBT-rechten en geestelijke gezondheid. Op Palo Santo drijft hij al zijn demonen uit, en ze zijn allemaal seksueel. Of het gaat over seks met hetero’s (Sanctify), de onderdanige slet spelen (Palo Santo) of een relatie beëindigen (If You’re Over Me), Olly laat er geen twijfel over bestaan dat hij niet meer met zich laat sollen. Muzikaal gaat het van pure pop over nineties R&B naar pure soul. Het is de combinatie van de vrolijke beat, melodische oorwurmpjes en de diepzinnige teksten die van Palo Santo een wereldplaat maken.
4. Lady Gaga - A Star Is Born
A Star Is Born werd tot nu toe vier keer verfilmd. Drie keer speelt een homo-icoon de vrouwelijke hoofdrol: in 1954 was dat Judy Garland, in 1976 Barbra Streisand en nu Lady Gaga. Deze laatste doet dat zo goed dat we gokken dat een Oscar binnen handbereik ligt. De soundtrack van de film staat bij ons op autorepeat. Gaga klinkt immers nog puurder en rauwer dan op haar laatste album Joanne (’16). Ze zet moeiteloos countryrock en rockballads naar haar hand. De chemie met co-acteur Bradley Cooper klinkt door in de duetten Shallow en Diggin’ My Grave. Maar eigenlijk is de grootste verrassing Cooper: zijn hese bariton doet je afvragen waarom hij nooit eerder een plaat heeft gemaakt.
5. Janelle Monae - Dirty Computer
Nee, ze is geen androide alien meer, onze Janelle. Tegenwoordig is ze een dirty computer en dat blijkt een mens van vlees en bloed te zijn. Ze mengt nog steeds soul, funk en R&B, maar op haar laatste plaat overgiet ze die dampende hutspot met een heerlijk popsausje. Het leverde haar de dikke hit op die ze al zo lang verdient: Make Me Feel. Ze zingt nog steeds de sterren van de hemel en rapt op een manier waar Nicky Minaj nog een puntje aan kan zuigen. Pun intended, want de referenties naar lesbische liefde en orale seks zijn niet van de lucht. En eens je haar vaginabroek hebt gezien in de videoclip van Pynk, dan krijg je die niet meer van je netvlies. De sexy beat van dat nummer blijft trouwens ook tegen je trommelvlies plakken.
6. Angèle - Brol
Met een beroemde vader (Serge Van Laeken, van Allez Allez) en een nog beroemdere broer Roméo stond het haast in de sterren geschreven dat Angèle hen ging vervoegen. Vorig jaar debuteerde ze La loi de Murphy, een zonnig nummer waar je meteen blij van wordt. Angèle nam ruim de tijd om een volledig album op te nemen en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Alle nummers blijken even vrolijk te klinken, met grappige teksten met vaal dubbele bodems. De elektronische klanken ondersteunen haar stem die nu eens dromerig, dan weer ondeugend klinkt. Elk nummer klinkt anders en toch is het een homogeen geheel. Brol is het perfecte tegengif tegen een rothumeur.
7. Steve Grand - Not The End Of Me
Steve Grand schudt de country van zich af en verkent op dit album de grenzen van de popmuziek. Van synthpop (Pink Champagne) over poprock (Good To See You) naar knuffelpop (het aandoenlijke Can’t Go Back). Disciple klinkt haast als symphonische rock. Don’t Let The Light In is een heerlijke ballade die ieders hart kan doen smelten. Pijnlijk eerlijk schrijft hij zijn demonen van zich af. Zijn onzekerheid, zijn strijd met alcohol, het verdriet om het verlies van een geliefde, zijn doelloze one-night-stands… al die aspecten van zijn persoonlijkheid komen aan bod. Grand beschrijft ze met een soms pijnlijke eerlijkheid en een gevoel voor poëzie en ritme dat zeldzaam is in het huidige poplandschap.
8. St. Vincent - MassEducation
“Het is echt de bedoeling dat mensen dansen op dit nummer,” verklaarde Annie Clarck een van de liedjes op haar laatste album. “Tot ze naar de tekst luisteren en ze beginnen te wenen”. Ze had inderdaad pijnlijk eerlijke en vaak seksueel getinte teksten verbloemd met een vrolijke danceproductie. Hoog tijd om de puntjes op de i te zetten en het publiek te dwingen naar de teksten te luisteren. Ze nam het album MASSEDUCATION opnieuw op, met alleen piano en stem en herdoopte het MassEducation. “You and me, we’re not meant for this world”, verklaart ze in Hang On over de breuk met model/actrice Cara Delevingne. Zonder beats en elektronica klinkt het bloot en kwetsbaar. En zo poseert ze ook op de hoes.
9. Panic! At The Disco - Pray For The Wicked
Al tien jaar lang weet Brendan Urie de spanning erin te houden. Niet alleen door continue personeelswisseling in Panic! At The Disco, maar ook door de muzikale veranderingen. Van theatrale emopop tot jazzy croonende nummers, elk album klinkt anders. De laatste transformatie is die tot wereldster. Met High Hopes scoort de groep hun grootste hit. De rest van het album ligt muzikaal in het verlengde van de single: catchy refreinen met een aanstekelijke beat. Waar Urie op de vorige albums af en toe voorzichtig flirtte met brede orchestraties laat hij deze keer alle remmen los: elk nummer wordt gelardeerd met extra strijkers en kopers. Het zorgt voor een uitbundig vrolijk geluid.
10. Imagine Dragons - Origins
Dan Reynolds, de frontman van Imagine Dragons, is een man naar ons hart. Hoewel hetero is hij een activist voor de LGBT+ jeugd en probeert hij de houding van de mormoonse kerk in deze kwestie van binnenuit te veranderen. Origins is alweer het vierde album en klinkt meer elektronisch dan het vorige. Dat betekent niet dat ze hun wortels in de rockmuziek verloochenen, wel dat ze meer variatie in hun nummers steken. Je hebt natuurlijk stadionrockers als Machine, maar ook de zomerse pop van Cool Out en het akoestische West Coast. Only schurkt zich dan weer tegen dubstep. Tekstueel staat vooral de chronische strijd van Reynold met depressie centraal. Straffe plaat.
11. Conchita Wurst - From Vienna With Love
Conchita outte zich dit jaar een beetje gedwongen als hiv-positief, maar zoals een feniks zich uit zijn as opricht, kwam ze er sterker uit. Ze flirtte met verschillende nieuwe imago’s en was zelfs even blond. Ze nam een album op met klassiekers uit het genre easy listening, samen met het Wiener Symphoniker. De arrangementen zijn weinig verrassend, maar vocaal is het een ongelooflijke tour de force. Haar stem reflecteert de pure soul van Oletta Adamas in Get Here, is even acrobatisch als die van Sam Smith in Writing’s On The Wall en even lieflijk als Barbra in The Way We Were. Het ongelooflijke is dat ze het merendeel van de nummers in dezelfde sleutel zingt als het origineel. Chapeau.
12. Kylie - Golden
We geven het toe: ook wij moesten even wennen aan het nieuwe geluid van Kylie. Bij een eerste beluistering klinkt het huwelijk tussen electropop en country op Golden zo geforceerd als een met een kindbruidje, maar na enkele keren luisterbeurten kregen we de meeste nummers niet meer uit ons hoofd. Dat komt door de catchy hooks waar Kylie een patent op heeft. De gehele plaat straalt een ongelooflijk plezier uit, waarop het moeilijk stilzitten is. Toch zijn het vooral de zachtere nummers die ons hart hebben gestolen: Sincerily Yours en One Last Kiss. Maar het is de prachtige ballade Music’s Too Sad Without You, in duet met Jack Savoretti, dat ons in hogere sferen bracht.
13. Mamma Mia - Here We Go Again
De buzz was groot: Cher in Mamma Mia! En ja, natuurlijk: ze kwam, ze zag, ze zong. Maar het was niet alleen haar versie van Fernando die ons charmeerde. Dé verrassing van zowel de film als de soundtrack is de heerlijke Lily James. Fris en onbevangen op het scherm, kristalhelder en pakkend op de soundtrack. De pure pret in When I Kissed The Teacher is aanstekelijk, het verdriet in My Love, My Life tastbaar. Amanda Seyfried schittert andermaal in I’ve Been Waiting for you. Hoewel het nummer nergens in de film voorkomt mag Meryl Streep The Day Before You Came de eeuwigheid inzingen. Gelukkig bleven we bespaard van de zangtalenten van de mannen, anders had deze soundtrack deze lijst waarschijnlijk niet gehaald.
14. Ariana Grande - Sweetener
Vorig jaar was niet gemakkelijk voor Ariana Grande: er was de aanslag in Manchester en het breken met rapper Mac Miller. Maar getuige haar vierde plaat Sweetener is ze er alleen maar sterker uitgekomen. Natuurlijk wisten we al langer dat ze geweldige zangeres is, die met een griezelige perfectie vocale acrobatieën kan uithalen, maar met de hulp van Pharell Williams achter de knoppen wordt haar talent pas echt ten volle benut. In No More Tears To Cry en Better Off trapt ze nog even na naar haar ex, maar haar huidige verloofde Pete Davidson krijgt zijn eigen nummer met naam en toenaam. Get Well Soon klinkt bedrieglijk optimistisch: hier getuigt ze over haar depressie en burn-out die volgde op de aanslag in Manchester.
15. Tamino - Amir
Met Habibi was Tamino vorig jaar plots overal en dat mag geen wonder heten: het nummer klonk anders, mysterieus, donker en vooral pijnlijk. De zanger nam ruim zijn tijd om zijn debuutalbum te maken, maar dropte met een regelmaat singles die recht naar je hart gingen: Cigar, gevolgd door Indigo Night en Tummy. Het album Amir stelt dan ook niet teleur. De invloeden van Radiohead en Jeff Buckley zijn duidelijk, maar Tamino smokkelt Oosterse klanken in zijn soundscapes die zijn Egyptische wortels blootleggen. Geen enkel nummer klinkt hetzelfde, ook al is de productie heel sober. De nummers zijn wijd, majestueus en heel persoonlijk. En steeds is er die angelieke tenor die dwars door je ziel gaat. Indrukwekkend debuut.
Eigen verslaggeving