Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
MNM-presentatrice Dorianne Aussems: "Ik vertegenwoordig nu waar ik het zo lang moeilijk mee heb gehad"
‘Generation M’ is een programma op MNM gericht aan en gemaakt door jongeren. Dorianne Aussems staat sinds september 2018 aan het roer van dat programma. In mei van datzelfde jaar kwam ze voor Vlaanderen uit de kast als lesbisch, omdat ze vindt dat lesbische rolmodellen nog ontbreken. Met ‘Generation M’ probeert Dorianne vooral onuitgesproken dingen luidop te zeggen: “Het is een cliché om te zeggen dat ik verder taboes wil doorbreken, maar dat is wel zo.”
Je leidt nu al enkele maanden ‘Generation M’. Hoe zijn die maanden verlopen?
“In het begin verliep dat erg chaotisch want het is een druk programma waar ik ingesmeten werd. Ik werkte er al wel enkele jaren aan mee, maar toch is het plots heel anders als je zelf aan het roer staat. Na elke dag waarop ik het programma presenteerde, begon ik me wel steeds meer op mijn plaats te voelen. Ik wist dat dit is wat ik echt wou doen.
‘Generation M’ is niet plaatjes aan- en afkondigen. De muziek staat niet centraal maar het inhoudelijke, de onderwerpen, staan centraal. De muziek is nodig voor lucht, plezier en om eender wat te laten bezinken, of net niet. Dat valt vooral op na een uitzending, dan zie ik berichten van mensen die blij zijn dat ze hun verhaal konden doen bij mij. Dat is wat ik altijd wou doen, mensen een plaats geven ongeacht van wat ze denken.
Soms komen er berichtjes binnen waarvan ik denk: ‘Nee, ik sta aan de totaal andere kant’. Maar dat is het mooie van het programma: iedereen zijn mening komt aan bod, zolang die goed onderbouwd is met argumenten, maar het hoeft niet altijd heel diep te gaan.”
Waarom vind je het belangrijk om iedereen een stem te geven?
“We maken het programma niet divers, dat is gewoon zo. Elk onderwerp vraagt diversiteit omdat het doelpubliek, net als de wereld, zo divers is. Het enige dat wij wel bewust doen, is soms nog harder focussen om iedereen te vertegenwoordigen omdat niet elke groep even luid roept. We zullen sneller zoeken naar of inzetten op mensen met een andere etnische achtergrond omdat die misschien niet even snel naar MNM zullen luisteren. Net daarom zien we het als onze taak om die mensen te zoeken en te vertegenwoordigen. Bij elk onderwerp komen persoonlijke verhalen naar boven en die zijn nu eenmaal divers.”
Hoe proberen jullie mensen die nog niet naar MNM luisteren te bereiken?
“Door hun meningen op te snorren - wat een vreselijk woord, eigenlijk, maar ik kan het niet anders uitdrukken. We gaan op zoek naar reacties op Facebook, Twitter of Instagram. Die mensen gaan zich zelf niet voorstellen aan ‘Generation M’, maar wij contacteren hen dan en vragen hun gegevens. Daarna hebben we een kort gesprek met die mensen en vragen daarna of ze dat nog eens opnieuw willen komen zeggen in de radiostudio of aan de telefoon.”
Taart en rosé voor een chihuahua
Wat hoop je in de toekomst nog te doen met het programma?
“Het is een cliché om te zeggen dat ik verder taboes wil doorbreken, maar dat is wel zo. Ik denk dat er nog veel onderwerpen zijn waar niet over gesproken wordt. Dan heb ik het niet alleen over grote of gekke onderwerpen maar evengoed over de simpele dingen. Zoals: ik heb een lief en ik zie die super graag, maar ik hoef daar echt niet elke dag bij te zijn. Dat zijn zo van die stomme, kleine dingen waarvan iedereen denkt: ‘Meen je dat nu?’ Of het over dingen hebben die evident zijn, maar weer snel over gaan. Zulke dingen wil ik nog aan bod brengen. Ik wil zo veel mogelijk onuitgesproken zaken luidop zeggen. Dat is eigenlijk het doel, elke dag opnieuw.”
Heb je het gevoel dat je dat doel elke dag bereikt?
“Elke dag is misschien veel gezegd. Alhoewel, eigenlijk wel, want dat kan ook in de kleine dingen zitten. Ook onderwerpen waar al veel over gesproken wordt, zoals pesten, brengen we nog aan bod. Elk verhaal is uniek en de luisteraar, want je weet niet wie dat is, heeft zo’n verhaal misschien nog nooit gehoord. Dat verhaal kan die luisteraar vooruit helpen of inspireren. Ik denk wel dat we ons doel elke dag in kleinere of grote mate bereiken.”
Ik leer elke dag hoe mensen denken, daarom is ‘Generation M’ juist zo’n interessant programma
Welke onderwerpen breng je het liefste aan bod in de show?
“Als het over de LGBT+-gemeenschap gaat of over een ander queer onderwerp, breng ik dat natuurlijk iets liever. Zo ging het onlangs bijvoorbeeld over de Netflixserie ‘Pose’, die over trans personen gaat en dan voel ik wel dat ik iets meer zin heb in de uitzending omdat het mij dan nauwer aan het hart ligt.
Maar ik kan even goed iets super atypisch heel graag brengen. Zoals bij Love your pet day, toen hadden we Jill De Greef uitgenodigd omdat ze gekend is met haar chihuahua door het programma ‘Pink Ambition’ op Vijf. Voor die uitzending hadden we met een pop-uprestaurant in Antwerpen gebeld waar je hond taart en rosé krijgt. Je kan niet verder van mij mikken dan met dat onderwerp. maar ook al staat het niet dicht bij me kan ik daar toch wel enthousiast over zijn, net omdat ik daar zo nieuwsgierig over ben.”
Leer je veel nieuwe dingen door ‘Generation M’?
“Ja, elke dag. Ik leer vooral hoe mensen denken. Je weet wel dat niet iedereen op dezelfde lijn zit als jijzelf, dat zou ook heel gek en saai zijn. Dus ik leer vooral veel nieuwe meningen en inzichten van mensen kennen. Dat vind ik het interessante aan het programma.”
Mooie mensen die zichzelf durven zijn
Je was in januari een van de presentatrices op de Çavaria Awards, wat vond je van die ervaring?
“Dat vond ik heel zot. Toen ik daar vooraan stond, dacht ik: ‘Zie mij hier nu eens staan, iets vertegenwoordigen waar ik het altijd zo moeilijk mee heb gehad. Vroeger durfde ik mijn seksuele geaardheid niet eens te vertellen aan mijn vrienden en familie en nu sta fier vooraan een podium met allemaal mensen die even sterk voor zichzelf uitkomen’.
Op dat moment was ik aan het rondkijken in die mooie zaal van de Vooruit en alles klopte gewoon: de locatie, allemaal mooie mensen die zichzelf durven zijn en wij houden gewoon een feest. Dat was hetzelfde gevoel als wat ik op Prides krijg.”
Ben je zelf al naar veel Prides geweest?
“Eigenlijk niet, omdat ik mijn coming-out nog niet zo lang geleden gedaan heb. Voor mijn coming-out keek ik daar altijd van op een afstand naar en dacht ik: ‘Dat lijkt me echt leuk’. Vorig jaar ging ik voor het eerst naar een feestje in Den Draak tijdens Antwerp Pride. Ik ben ook naar de Belgian Pride in
Brussel geweest. Dat was zo’n mooie dag, het was warm en ik keek lekker melancholisch naar de blauwe lucht en dat was weer zo een moment waarop ik dacht: ‘Zie mij hier nu staan’.”
Als er een reden is om te feesten, dan moet je gewoon feesten en de Pride is zeker een reden
Wat vond je van de sfeer op die Prides?
“Ik vind sowieso dat je moet feesten als er reden is om te feesten. De Pride is duidelijk een goede reden! Je mag in de open lucht met veel mensen rondom je gewoon jezelf zijn zonder je in te houden. In tegendeel zelfs, op Prides zoek je alle uithoeken op. Er is niets mooier dan in groep kunnen zijn wie je bent en dat er voor iedereen geapplaudisseerd wordt. Dat vind ik echt het beste wat er is. Er is nu een platform, er worden straten voor vrijgemaakt dus ga gewoon.”
SPARKLE, het feest na de Çavaria Awards, was ook een divers feestje, wat vond je daarvan?
“Dat vind ik altijd wel moeilijk. Het is zoals Jitske Van de Veire het zei toen ze op het podium zat: in het publiek zie je vooral witte homomannen. Soms stoort mij dat wel in de zin dat ik het gevoel heb dat de community toch erg hard kan zijn voor elkaar.
Soms heb ik de illusie dat de LGBT+-community helemaal open-minded is en dat alles mag zolang je maar jezelf bent. Maar dat is niet helemaal waar en dat stelt mij teleur. Ik denk niet dat iedereen binnen de community altijd openstaat voor verandering, ook daar moet alles nog binnen een bepaald kader passen. Daar heb ik het dan erg moeilijk mee. Het klopt toch niet dat je zelfs daar je best moet doen om geaccepteerd te worden?”
‘Het andere’ leuk vinden
Hoe was jouw coming-out in je vriendenkring en familie?
“Ik heb een zeer hechte band met mijn vader, dus hij was een van de eersten aan wie ik het vertelde. Tegen mijn zussen heb ik het ook snel verteld. Voor hen was dat vanzelfsprekend, ze wisten het ook al wel. Maar ik herinner me wel nog dat ik het er heel moeilijk mee had toen ik echt moest zeggen dat ik een vriendin had. Ik vond dat moeilijk omdat dat zo persoonlijk is. Op de een of andere manier is het emotioneel om dat tegen de mensen te zeggen die je zo graag ziet. In mijn familie zijn er veel mensen die ook LGBT+ zijn, dus dat maakte het allemaal eenvoudiger.”
Was dat genoeg voor jou?
“Nee, dat was zeker niet genoeg. Ik voelde mij echt abnormaal. Ik dacht: ‘Ben ik nu ook zo iemand die dan weer per se ‘het andere’ leuk moet vinden?’ Nu kloppen die woorden niet meer, maar ik dacht dat toen wel zo. Het verschil tussen vroeger en nu is trouwens enorm: ik zou veel liever nu jong geweest zijn dan toen. Het liefst zelfs nog twintig jaar in de toekomst!”
Soms heb ik de illusie dat de LGBT+-community helemaal open-minded is en dat alles mag zolang je maar jezelf bent. Maar dat is niet helemaal waar en dat stelt mij teleur
Was jouw coming-out een positieve ervaring voor jou?
“In mijn familie wel. Maar ik vond dat vooral moeilijk bij vrienden. Veel van hen waren toen verrast daardoor. Die verbaasde reacties vond ik raar. Ik had gewoon zoiets van: ‘Ik ben lesbisch maar kunnen we dan nu gewoon verder eten?’ Ik hoop dat er ooit een tijd gaat komen dat een coming-out niet meer iets is waar je een extreme reactie op moet geven.”
Denk je dat de jongere Dorianne nu trots zou zijn op jou?
“Sowieso. Ik wist niet hoe ik mijn seksuele geaardheid een plaats moest geven. Ik heb dat toen ik jonger was alleen verteld aan mijn beste vriendin, aan mijn vader en aan mijn zussen, daar bleef het bij. Als
ik nu denk dat ik dit nu aan het delen ben met een deeltje van de wereld en anderen kan inspireren om voluit voor zichzelf te kiezen, dan ben ik zeker trots op mezelf."
Eigen verslaggeving